Met de wetenschap dat mijn moeder niet lang meer te leven had, wilde ze een blijvend aandenken schenken aan haar dochter, schoondochter, kleindochters en zussen.
Al snel waren we er gezamenlijk uit dat het een sieraad zou worden, maar….. hoe en wat?
Iris heeft de tijd genomen om met ons gesprekken aan te gaan over wat we mooi vonden en wat voor ideeën we er over hadden. Al snel kwamen we er uit dat het voor schoondochter en de kleindochters een zilveren ring zou worden in het oneindigheid symbool. Mijn moeder had ook een hele goede band met haar zusjes en wilde daar ook iets voor hebben, daar is het zelfde symbool voor gebruikt alleen dan in de vorm van een ketting met de inscriptie “zussen voor altijd”. Iris heeft de zusjes persoonlijk ontmoet om een idee te hebben wie het sieraad zou gaan dragen. Dit maakt het allemaal nog persoonlijker dan gewoon bij een juwelier iets te kopen.
Door het vakvrouwschap van Iris heeft mijn moeder op haar sterfbed de ringen van de kleindochters nog kunnen zien. Ook het ontwerp van de kettingen heeft ze nog kunnen bewonderen.
Daarna was ik aan de beurt, ik heb de trouwringen gekregen en wilde daar wat mee doen maar had geen idee.
Ik wilde dat de vorm en de inscriptie in takt bleven, maar als een ring ging ik ze niet dragen en aan een ketting doen was niet wat ik wilde. Wat ik wel graag draag is iets van een armband, maar hoe doe je dat met twee ringen. Onder het genot van een kop koffie en een goed gesprek kwamen we er uit; dat de ringen in elkaar vast kwamen en dan op een leren band zouden komen. Ik mis mijn ouders nog iedere dag, maar door een dierbaar mooi sieraad heb ik ze iedere dag toch nog bij me.
Babs